نقش رسانه های جمعی بر بزهکاری کودکان و نوجوانان

رسانه‌های جمعی از جمله تلویزیون، اینترنت، بازی‌های ویدئویی و شبکه‌های اجتماعی تأثیرات عمیقی بر روی کودکان و نوجوانان دارند سایت همسریابی.

این تأثیرات می‌توانند مثبت یا منفی باشند، اما نگرانی‌های بسیاری در مورد تأثیرات منفی رسانه‌های جمعی بر بزهکاری کودکان و نوجوانان وجود دارد. در اینجا به بررسی نقش رسانه‌های جمعی در افزایش بزهکاری در میان کودکان و نوجوانان پرداخته می‌شود:

 1. نمایش خشونت و رفتارهای بزهکارانه
یکی از اصلی‌ترین نگرانی‌ها در مورد رسانه‌های جمعی، نمایش خشونت و رفتارهای بزهکارانه است. فیلم‌ها، سریال‌ها، بازی‌های ویدئویی و حتی برخی از محتواهای آنلاین حاوی صحنه‌های خشونت‌آمیز و جرم و جنایت هستند. این محتواها می‌توانند به عنوان مدل‌های رفتاری برای کودکان و نوجوانان عمل کرده و منجر به تقلید رفتارهای خشونت‌آمیز شوند.

 2. نرمال‌سازی رفتارهای ناهنجار
رسانه‌های جمعی می‌توانند رفتارهای ناهنجار و بزهکارانه را نرمال و عادی جلوه دهند. وقتی کودکان و نوجوانان به طور مکرر رفتارهای خلاف قوانین را در رسانه‌ها مشاهده می‌کنند، ممکن است این رفتارها را به عنوان بخشی از زندگی روزمره بپذیرند و دچار بی‌تفاوتی نسبت به مسائل اخلاقی شوند.

 3. ترویج مصرف‌گرایی و رفاه‌طلبی
رسانه‌های جمعی اغلب به ترویج فرهنگ مصرف‌گرایی و رفاه‌طلبی می‌پردازند. این ترویج‌ها می‌تواند فشارهای مالی و اجتماعی زیادی را بر کودکان و نوجوانان وارد کند و آن‌ها را به سمت ارتکاب جرایم مالی و دزدی سوق دهد تا بتوانند نیازها و خواسته‌های خود را تأمین کنند.

 4. ایجاد فشار گروه همسالان
شبکه‌های اجتماعی می‌توانند باعث ایجاد فشار همسالان شوند. کودکان و نوجوانان ممکن است تحت تأثیر همسالان خود در فضای مجازی قرار گرفته و به انجام رفتارهای بزهکارانه تشویق شوند. این فشارها می‌تواند شامل فشار برای مصرف مواد مخدر، شرکت در فعالیت‌های غیرقانونی و انجام چالش‌های خطرناک باشد.

 5. کاهش زمان نظارت والدین
استفاده زیاد از رسانه‌های جمعی می‌تواند به کاهش زمان نظارت والدین بر فعالیت‌های کودکان و نوجوانان منجر شود. این کاهش نظارت می‌تواند فرصت‌های بیشتری برای رفتارهای بزهکارانه ایجاد کند. والدین ممکن است نتوانند به موقع مشکلات و رفتارهای ناهنجار فرزندان خود را شناسایی و مدیریت کنند.

 6. ایجاد باورهای غلط درباره عدالت و قانون
رسانه‌های جمعی می‌توانند باورهای غلطی درباره عدالت و قانون در ذهن کودکان و نوجوانان ایجاد کنند. نمایش‌های غیرواقعی از سیستم‌های قضایی و پلیسی، و نیز ترویج تصورات نادرست از عواقب جرایم می‌تواند باعث شود کودکان و نوجوانان به اشتباه فکر کنند که می‌توانند بدون عواقب جدی به ارتکاب جرایم بپردازند.

 7. تشویق به رفتارهای پرخطر و خودآزاری
برخی از محتواهای رسانه‌ای، به ویژه در فضای مجازی، می‌تواند به تشویق رفتارهای پرخطر و خودآزاری منجر شود. چالش‌های خطرناک و محتوای ترویج‌دهنده خشونت علیه خود می‌تواند تأثیرات منفی جدی بر سلامت روانی و جسمی کودکان و نوجوانان داشته باشد و آن‌ها را به سمت رفتارهای بزهکارانه سوق دهد.

 راهکارها و پیشنهادات
برای کاهش تأثیرات منفی رسانه‌های جمعی بر بزهکاری کودکان و نوجوانان، می‌توان اقداماتی انجام داد که شامل موارد زیر است:

1. نظارت و مدیریت استفاده از رسانه‌ها: والدین باید به نظارت بر استفاده کودکان و نوجوانان از رسانه‌های جمعی بپردازند و زمان و نوع محتوای مصرفی آن‌ها را مدیریت کنند.

2. آموزش مهارت‌های تفکر انتقادی: آموزش مهارت‌های تفکر انتقادی به کودکان و نوجوانان می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا محتوای رسانه‌ای را به طور انتقادی بررسی کرده و از تقلید رفتارهای ناهنجار خودداری کنند.

3. ترویج فعالیت‌های جایگزین و سالم: والدین و مربیان باید به ترویج فعالیت‌های جایگزین و سالم مانند ورزش، هنر و فعالیت‌های اجتماعی بپردازند تا کودکان و نوجوانان کمتر به سمت رسانه‌های جمعی کشیده شوند.

4. ترویج فرهنگ استفاده مسئولانه از رسانه‌ها: آموزش و ترویج فرهنگ استفاده مسئولانه از رسانه‌ها به کودکان و نوجوانان می‌تواند به کاهش تأثیرات منفی آن‌ها کمک کند.

5. تقویت روابط خانوادگی: تقویت روابط خانوادگی و ایجاد محیطی حمایتی و محبت‌آمیز می‌تواند به کاهش تأثیرات منفی رسانه‌های جمعی بر کودکان و نوجوانان کمک کند.

 جمع‌بندی
رسانه‌های جمعی نقش مهمی در شکل‌دهی به رفتارها و نگرش‌های کودکان و نوجوانان دارند.

با وجود تأثیرات مثبت این رسانه‌ها، نگرانی‌های جدی درباره تأثیرات منفی آن‌ها بر بزهکاری کودکان و نوجوانان وجود دارد. نظارت و مدیریت استفاده از رسانه‌ها، آموزش مهارت‌های تفکر انتقادی، ترویج فعالیت‌های جایگزین و سالم، ترویج فرهنگ استفاده مسئولانه از رسانه‌ها و تقویت روابط خانوادگی می‌تواند به کاهش این تأثیرات منفی کمک کند.

با همکاری والدین، مربیان و جامعه، می‌توان به ایجاد محیطی سالم و حمایتگر برای رشد و توسعه سالم کودکان و نوجوانان کمک کرد.

سن ازدواج؛ عوامل افزایش و راهبردهای کاهش آن

بالا رفتن سن ازدواج یکی از معضلات مهم جوامع بشری است سایت همسریابی; زیرا با افزایش سن ازدواج، جوانان از شیوه بهنجار ارضای غریزه جنسی و آثار و فواید آن محروم می شوند.

در جوامع گذشته پسران و دختران با رسیدن به سن بلوغ، یا کمی بعد از آن اقدام به ازدواج می کردند و مجرد ماندن یک نقص اجتماعی محسوب می شد.

اما با پیچیده تر شدن جوامع و ایجاد خواسته ها و انگیزه های کاذب، ذائقه اجتماعی تغییر یافت و به تبع این تغییر ذائقه، نیاز طبیعی و غریزی به ازدواج سرکوب و این روند، تا جایی پیش رفته که امروزه در بعضی جوامع غربی، جوانان بکلی از ازدواج سرباز زده اند و آن را مانعی برای آزادی خود تلقی می کنند.

تنها زمانی به ازدواج روی می آورند که نشاط جوانی را از دست بدهند و نیازمند یک پرستار یا مراقب هستند.

متأسفانه این فرهنگ اشتباه جوامع اسلامی از جمله جامعه اسلامی ما را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است، به گونه ای که افزایش رو به تزاید سن ازدواج در کشور، مشکلات فراوانی به دنبال داشته است.

مشکلاتی همچون افسردگی و از بین رفتن نشاط در جوانان، ابتلا به وسواس زیاد در انتخاب همسر، مشکل آفرینی فرزندان بزرگ و ازدواج نکرده در خانه، افزایش اضطراب و نگرانی ـ بخصوص در دختران ـ بلاتکلیفی، از دست رفتن طراوت و زیبایی، ناامیدی و تصمیم به عدم ازدواج به خاطر کاهش میل به ازدواج، بی دقتی در انتخاب همسر، احتمال افزایش انحرافات، و ده ها مشکل از این قبیل که جوانان ما را، به چالش کشانده است. از این رو، بر همه مسئولان و دست اندرکاران مسائل اجتماعی لازم است به این مسئله به عنوان یک مشکل فوریتی نگاه کنند و تمام همت و تلاش خود را برای رفع آن مصروف نمایند.

با توجه به این واقعیت، اگر جامعه ای به اعضای خود اجازه دهد بدون ازدواج و پذیرش مسئولیت هایی که در ازدواج متوجه آنان می گردد، بتوانند با یکدیگر روابط جنسی برقرار کنند، طبیعی است که دیگر دست یابی به شریک جنسی نمی تواند انگیزه اولیه ازدواج باشد و در نتیجه، شمار زیادی از جوانان ترجیح می دهند از ازدواج امتناع ورزند و نیاز جنسی خویش را با هزینه های کمتر برآورده سازند.

این امر مشروط بر این است که خانواده ها اولا، اهمیت موضوع را درک کنند و متوجه این موضوع باشند که چه خطرهای بزرگی فرزندان دانشجوی آنها را تهدید می کند و چه مشکلات روحی و روانی زیادی در اثر تأخیر ازدواج برای آنان به وجود می آید که با ازدواج کردن تمام یا بیشتر این مشکلات حل می شود; ثانیا، با برنامه ریزی دقیق و هماهنگ و کمک دانشگاه ها و دیگر نهادهای ذی ربط به گونه ای برنامه ریزی کنند که دانشجویان با حداقل امکانات بتوانند ازدواج کنند و در عین حال، درس خود را نیز ادامه دهند.

اگر این سنت حسنه، که امروز در گوشه و کنار جامعه تحت عنوان «وام ازدواج» وجود دارد، گسترش یابد و وام های طولانی مدت و کم بهره به جوانان برای ازدواج و تهیه وسایل زندگی داده شود ـ چنان که از برنامه های مهم دولت جدید شمرده شده است ـ کمک زیادی به ازدواج جوانان و در نتیجه، کاهش سن ازدواج، خواهد شد.

سن ازدواج و عواملی که بر آن تأثیر می‌گذارند می‌تواند بسیار متنوع باشد، اما چند عامل کلیدی وجود دارد که می‌توانند سن ازدواج را تحت تأثیر قرار دهند:

۱. فرهنگ و جامعه:

در برخی فرهنگ‌ها و جوامع، ازدواج در سنین جوانتر ترویج می‌شود، در حالی که در دیگران، ازدواج در سنین بالاتر رایج‌تر است.

۲. تحصیلات و شغل:

افرادی که برای پیگیری تحصیلات یا شروع حرفه‌ای به تأخیر ازدواج می‌کنند.

۳. اقتصاد و امکانات مالی:

میزان درآمد و امکانات مالی می‌تواند تصمیم‌گیری در مورد ازدواج را تأثیر بدهد. برای مثال، افراد ممکن است منتظر شوند تا شرایط مالی بهبود یابد قبل از ازدواج.

۴. تجربه‌های زندگی قبلی:

افرادی که تجربه‌های منفی یا مثبتی از ازدواج یا روابط داشته‌اند، ممکن است تأثیرگذار باشند. به عنوان مثال، فردی که تجربه ازدواج ناموفقی داشته باشد، ممکن است بخواهد بیشتر ازدواج را به تأخیر بیندازد.

برای کاهش سن ازدواج یا مدیریت آن، می‌توان از راهبردهای زیر استفاده کرد:

۱. آگاهی از اهمیت و تأثیر مثبت ازدواج:

آموزش‌هایی که به افراد نشان دهند چگونه ازدواج می‌تواند به بهبود روابط، حمایت از یکدیگر و توسعه فردی کمک کند، می‌تواند افراد را ترغیب به ازدواج در سنین مناسبتر کند.

۲. ارائه حمایت‌های مالی و اجتماعی:

ارائه حمایت‌های مالی و اجتماعی به افراد می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا در شرایط مالی و اجتماعی بهتری ازدواج کنند.

۳. ارائه امکانات برای آموزش و شغل:

ایجاد فرصت‌های برای آموزش و به دست آوردن مهارت‌های شغلی می‌تواند به افراد کمک کند تا برای ازدواج آماده‌تر باشند.

۴. تشویق به ارتباطات سالم:

تشویق به ارتباطات سالم و آموزش مهارت‌های ارتباطی می‌تواند به افراد کمک کند تا روابط مثبت‌تری را تجربه کنند و آماده‌تر به ازدواج شوند.

هر یک از این راهبردها ممکن است به تنهایی یا به صورت ترکیبی برای مدیریت سن ازدواج موثر باشند.

مسئولیت‌پذیری در زندگی زناشویی

مسئولیت‌پذیری یکی از اصول اساسی و ارزشمند در زندگی زناشویی است که می‌تواند به تداوم و پایداری روابط خانوادگی کمک کند. در زیر به برخی از جنبه‌ها و اهمیت مسئولیت‌پذیری در زندگی زناشویی اشاره می‌شود:

1. تعهد به همدیگر:
   - مسئولیت‌پذیری به معنای تعهد به همدیگر و ایفای وظایف و تعهدات در قبال همسر است. این تعهد به تقویت اعتماد متقابل و ایجاد ارتباطات پایدار و سالم کمک می‌کند.

2. ادرار و برداشت از خطاها:
   - در یک زندگی زناشویی مسئولیت‌پذیر، هر همسر آماده است از خطاهای خود ادرار و برداشت کند. توانایی اعتراف به اشتباهات و تلاش برای بهبود آنها ارتباطات را بهبود می‌بخشد.

3. تقویت اتحاد خانوادگی:
   - مسئولیت‌پذیری به تقویت اتحاد و همدلی در خانواده کمک می‌کند. هر همسر با احساس مسئولیت در مقابل خانواده‌اش، به رشد و توسعه پایدار آنها سهیم می‌شود.

4. مدیریت مالی مسئولانه:
   - مسئولیت‌پذیری در مدیریت مالی نقش مهمی دارد. هر همسر نیاز دارد تا به مسئولیت‌پذیری در برنامه‌ریزی مالی، صرفه‌جویی، و کنترل هزینه‌ها توجه کند تا زندگی مالی خانواده پایدار باشد.

5. احترام به حقوق و حقوق همسر:
   - مسئولیت‌پذیری شامل احترام به حقوق و احتیاجات همسر می‌شود. هر همسر نیاز دارد تا در تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات، به نیازها و احترام به حقوق دیگری که در این ارتباط مشارکت دارند، توجه کند.

6. تعهد به توسعه شخصی:
   - مسئولیت‌پذیری نشان از تعهد به توسعه شخصی و رشد فردی دارد. هر همسر باید سعی کند تا به بهبود و توسعه خود برای بهتر شدن در نقاط مختلف زندگی زناشویی بپردازد.

7. پشتیبانی احساسی:
   - مسئولیت‌پذیری به معنای ایفای نقش در پشتیبانی احساسی همسر است. توجه به نیازات احساسی و روحی همسر و ایفای نقش در ارتقاء حال و روحیه او، به ارتقاء روابط احساسی کمک می‌کند.

8. تحمل مسئولیت در تصمیم‌گیری:
   - مسئولیت‌پذیری شامل تحمل مسئولیت در تصمیم‌گیری‌های مهم زندگی زناشویی می‌شود. هر همسر باید برای تصمیم‌گیری در موقعیت‌های چالش‌برانگیز، تصمیم‌های پرخطر، و مواجهه با تصمیمات زندگی مسئولیت پذیر باشد.

9. تلاش برای حل اختلافات با مسئولیت‌پذیری:
   - هر زوجی با مسئولیت‌پذیری می‌تواند در فرآیند حل اختلافات برخورد کند. این شامل تلاش برای درک دیدگاه همسر، ارتقاء مهارات ارتباطی، و پذیرش نقدهای سازنده می‌شود.

10. مدیریت زمان با مسئولیت‌پذیری:
    - مسئولیت‌پذیری در مدیریت زمان به معنای بهره‌وری از زمان و تعهد به وظایف مختلف زندگی زناشویی است. هر همسر باید توانایی تعیین اولویت‌ها و بهره‌گیری از زمان خود را با مسئولیت‌پذیری به نمایش بگذارد.

11. احترام به حقوق فرزندان با مسئولیت‌پذیری:
    - زندگی زناشویی مسئولیت‌پذیر به احترام به حقوق و نیازات فرزندان نیز نیاز دارد. هر همسر باید در تربیت فرزندان، حضور فعّال و مسئولانه داشته باشد.

12. تعهد به بهبود مستمر:
    - مسئولیت‌پذیری نیازمند تعهد به بهبود مستمر و یادگیری است. هر همسر باید به دنبال ارتقاء مهارات شخصی و زناشویی خود باشد تا بتواند در ارتباطات و زندگی خانوادگی بهبودی حاصل کند.

13. پذیرش تغییرات با مسئولیت‌پذیری:
    - در زندگی زناشویی پر از چالش‌ها و تغییرات است. مسئولیت‌پذیری به معنای پذیرش و مدیریت مناسب تغییرات و چالش‌ها با اطمینان و ایمان است.

14. تقسیم عادلانه وظایف با مسئولیت‌پذیری:
    - هر همسر باید با مسئولیت‌پذیری و به انصاف تعهد به تقسیم عادلانه وظایف خانگی و خدمات به همسر و فرزندان داشته باشد. این تقسیم مسئولیت‌ها می‌تواند به تقویت همکاری و احترام متقابل منجر شود.

15. حفظ حریم شخصی با مسئولیت‌پذیری:
    - هر همسر با مسئولیت‌پذیری نیاز دارد تا حریم شخصی خود و همسر را احترام بگذارد و در کنار تعهدات خانوادگی، زمینه‌هایی برای رشد فردی و شخصیتی را نیز حفظ کند.

مسئولیت‌پذیری به عنوان یک اصل بنیادی در زندگی زناشویی، هر دو همسر را به تفهیم و تصمیمات مشترک و هماهنگی در مواقع چالش‌برانگیز هدایت می‌کند. این مفهوم می‌تواند به پایداری، رشد فردی و زناشویی، و خلق یک زندگی خانوادگی مثبت و سالم کمک کند.

مسئولیت‌پذیری در زندگی زناشویی به عنوان یک اصل اساسی می‌تواند به پایداری و خوشبختی زندگی خانوادگی کمک کرده و به ایجاد ارتباطات مستدام و موفق بین همسران منجر شود.